Panowie czytając od jakiegoś czasu posty tutaj czuje się tylko trochę zażenowany
Sorki ale chyba nie tylko ja
Każda z frakcji ma duuużo za kołnierzem .........

Na jednym z popularnych rosyjskich serwisów społecznościowych pojawiło się ogłoszenie zachęcające „turystów” - mężczyzn w wieku 18-45 do wyjazdu na Krym oraz inne rejony Ukrainy. Ich zadaniem ma być udzielenie wsparcia prorosyjskim demonstracjom.

O żesz w chuj. Ciekawe skąd Ukraińcy zamieszkujący Krym wzięli okręty do blokady portów na Krymie, ciężkie wojskowe ciężarówki i transportery opancerzone. Wiesz co, wydaje mi się że we Wrześniu 1939 roku to nie sowieci nas najechali. To po prostu polski lud robotniczy nagle się wkurwił, zmontował 50 dywizji i wbił nóż w plecy. A potem wymordował jeńców w Katyniu. Przecież to nie mogli być Rosjanie.

Analogia matole.

Rozumiem mieć swoje zdanie. Rozumiem bronić go i przedstawiać kontr argumenty. Nie rozumiem natomiast pierdolenia farmazonów i mówienia że coś jest białe, jak ewidentnie widać że jest czarne.

Podam jeszcze dwa argumenty przemawiające za tym, że tam są Rosjanie. Bo ciekawi mnie jakim farmazonem je obalisz:

- wywiad z jednym z tych żołnierzy, który otwarcie twierdzi że są Rosjanami i przyjechali na okupację
- odbijające się na samochodach ciężarowych litery z pościąganych tablic rejestracyjnych: RU

Dawaj Janek, napierdalaj

Ten człowiek nie jest żołnierzem jeżeli nie ma oflagowania. Może i być Rosjaninem Wiadomo, że siły samoobrony na Krymie są prorosyjskie. Może sprzęt wojskowy kupili na demobilu? Od wojskowej agencji mienia w Polsce też można kupić ciężarówki wojskowe itp.

Redakcja Gazety Polskiej zablokowała mój felieton o banderowcach

Siedem lat temu redaktor naczelny “Gazety Polskiej”, p. Tomasz Sakiewicz zadzwonił do mnie, usilnie prosząc, abym zaczął pisać felietony do jego tygodnika. Zaproponował mi wówczas miejsce na ostatniej stronie, czyli dokładnie tam gdzie swoje teksty zamieszczał Waldemar Łysiak, który w tym czasie zrezygnował z dalszej współpracy z redakcją. Propozycję przyjąłem i od tej pory tydzień w tydzień przesyłałem swoje felietony. Łącznie ponad 320 tekstów. Nigdy nie zawaliłem żadnego terminu, nawet wtedy, gdy byłem w szpitalu czy zagranicą. Zawsze też byłem lojalny wobec redakcji, zwłaszcza wtedy, gdy przeżywała ona swoje zewnętrzne i wewnętrzne problemy.

W ostatni piątek przesłałem też felieton na najnowszego wydania (mam na to potwierdzenie), w którym opisałem powiązania niektórych członków nowego rządu w Kijowie z ruchem banderowskim. Dzisiaj rano otwierając nowy numer “GP” zauważyłem, że cały mój felieton został zdjęty przez redakcję. Zastąpiono go tekstem pt. “Widziałem Majdan”, autorstwa innego duchownego, ks. Wiesława Gryniewicza SAC.

O tej decyzji redakcji nie byłem wcześniej powiadomiony. Nikt do mnie nie napisał, ani nikt nie zadzwonił. Zero wyjaśnień, choć moja umowa z “GP” jest nadal ważna. Obowiązuje ona tak mnie, jak i redakcję.

Jak mówi prawo rzymskie: “ Pacta sunt servanda” (Umów należy dotrzymywać). Kto jak kto, ale tygodnik odwołujący się do wartości prawicowych powinien do tej zasady stosować się . Poza tym, dobre obyczaje nakazują, że jeżeli podejmuje się decyzję o odrzuceniu czyjegoś wysiłku, to trzeba to zainteresowanemu powiedzieć prosto w oczy, bez uciekanie się do różnych trików.

Zdaję sobie sprawę, że redakcji “GP” od dłuższego czasu nie jest po drodze z moją skromną osobą. Niech więc ma odwagę tę sprawę rozwiązać po ludzku i z zachowaniem obowiązującego prawa. Czekam na to. Trzeba też mieć odwagę wyjaśnić to Czytelnikom i Klubom “Gazety Polskiej”, od których w 2008 r. otrzymałem tytuł Człowieka Roku, a wcześniej od redakcji za odwagę pisania prawdy o działaniach SB wobec Kościoła także Nagrodę im. św. Grzegorza I Wielkiego.

Poniżej link do zablokowanego artykułu [i kopia]

Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski

Za: isakowicz.pl (27-02-2014)

Banderowcy w nowym rządzie

Tekst zablokowany przez redakcję “Gazety Polskiej”.
Przyznanie nacjonalistom ważnych stanowisk państwowych niczego Ukrainie dobrego nie wróży.

Ci co chcieli Ukrainę sowiecką zastąpić banderowską mogą mieć satysfakcję, bo wśród nowych ministrów ukraińskich znalazło się kilku czcicieli UPA. Pierwszy z nich to Arsenij Jaceniuk, premier. Jako prezes Fundacji Open Ukraine realizował on program „Wspólna historia – wspólna przyszłość”, w ramach którego we wschodniej Ukrainie promował UPA. Drugi z nich to Ołeksander Sycz, wicepremier, rodem z Wołynia. Jako historyk zajmuje się badaniami nad życiem Stepana Łenkawskiego, głównego ideologa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, autora „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”. W 2011 r. uczestniczył w hucznych obchodach 102. rocznicy urodzin Bandery. Jak pisał Eugeniusz Tuzow-Lubański, nazwał on wówczas region karpacki “banderowską krainą”, a radnych samorządów regionu wzywał do stania się “duchowymi i urzędowymi banderowcami.

Trzeci z nich, to Borys Tarasiuk , wicepremier ds. integracji z UE (w ostatniej chwili ponoć wycofał się). Przez lata pracował w dyplomacji radzieckiej m.in. w Nowym Yorku. Na takim stanowisku trzeba było być albo agentem KGB, albo osobą przez niego akceptowaną. Później był instruktorem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Ukrainy.

Z kolei w 2007 r., w 65. rocznicę powstania UPA wezwał prezydenta Wiktora Juszczenkę do uznania tej zbrodniczej organizację za stronę walczącą o niepodległość. Czwarty to Andrij Mochnyk, minister środowiska, aktywny polityk “Swobody”. W 2009 r. wraz Ołehem Tiahnybokiem i Ołeksandrem Syczem zwracał się do prezydenta o nadanie Banderze tytułu bohatera narodowego. Rok później miałem wątpliwą przyjemność poznać go osobiście, gdy jako „sotnik” bojówki zerwał konferencję prasową w Kijowie, poświęconą zagładzie Polaków, Ormian i Żydów. I co ten bojówkarz ma wspólnego z ekologią? Piąty to Ihor Szwajka, minister rolnictwa, poseł „Swobody”.

Osobną sprawą jest wprowadzenie do rządu ludzi z skrajnego Prawego Sektora, naśladującego UPA. Przyznanie nacjonalistom ważnych stanowisk państwowych niczego Ukrainie dobrego nie wróży. Poza tym, będą oni bardziej zajmować się stawianiem kolejnych pomników UPA i SS Galizien niż ratowaniem upadających fabryk.

Na koniec dobra wiadomość z Polski. Przyjęto dymisję złożoną przez wojewodę lubelską Jolantę Szołno-Koguc, która m.in. ocenzurowała napis na pomniku w Lublinie, poświęconym ofiarom ludobójstwa na Kresach. Innych urzędników. którzy boją się prawdy, zachęcam, aby zrobili to samo.

ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski

Za: isakowicz.pl (05-03-2014)

Nie to zebym Rosje popieral, ale czym sie rozni aktualna sytuacja na Krymie od tej panujacej nie tak dawno w Kijowie? Moze nie tak krwawe zajscia, ale sposob i efekt proby przejecia wladzy ten sam. Roznica jedyna jest taka, ze swoje lapy wystawila Rosja co sie nie podoba zachodowi, ktory w tym wszystkim jest glosniejszy niz sama Ukraina, na ktora sklada sie mimo wszystko tez poludnie i wschod. Amerykanie jakos nie protestowali jak podobnie na sile nowy ustroj fundowali w Iraku.
Swoja droga zachowanie zachodu wobec Putina nie rozni sie wiele od tego co dziala sie przed II WŚ i podejscie do Hitlera. Czasy sie zmieniaja, politycy tez, ale reakcje na pewne rzeczy juz nie. Oby koniec byl inny.