Janecki: Kaczyński nie zwariował

Kaczyński przegrywa szanse na zwycięstwo w jakichkolwiek wyborach - alarmują komentatorzy i część polityków PiS. I tłumaczą postępowanie prezesa największej partii opozycyjnej osobistą traumą - pisze Stanisław Janecki, felietonista Faktu.

Opętany żalem i żądzą rewanżu po stracie brata Kaczyński popełnia ponoć polityczne samobójstwo. Czy w prezesa PiS wstąpił demon samozagłady, czy prowadzi on jednak całkiem racjonalną politykę?

Najbardziej przerażeni tym, co robi Jarosław Kaczyński są politycy jego własnej partii. Ci z zaciągu z ostatnich lat. Ci starsi stażem, zwani zakonem PC, dobrze wiedzą, że Kaczyński już taki był. Na początku lat 90., gdy porzucił obóz Lecha Wałęsy. I pozostał taki przez około dekadę. Wtedy i przez następnych pięć lat był ostro antyestablishmentowy. A potem jego PiS wygrało wybory, zaś kandydat tej partii został prezydentem. Czy tę strategię da się powtórzyć?

Kaczyński zdaje się być przekonany, że albo PiS zdobędzie wszystko, albo wszystko przegra. I nie ze względu na ostrą bądź łagodną retorykę. Ale z powodu tego, że będzie anty-Platformą. Na każdym polu. Jest przekonany, że obecnie scena polityczna jest kompletnie zabetonowana. Że mamy do czynienia z taką sytuacją, jaka w przeszłości panowała w Japonii i Meksyku. W obu tych krajach przez kilka dekad rządziły bezideowe partie władzy.

I w Japonii, i w Meksyku partie władzy skupiały zarówno elektorat modernizacyjny, jak i wszelkiej maści oportunistów, uciekinierów z ugrupowań, które nie miały szans na rządzenie. Czyli wyborców tych partii łączyło wspólne koryto. Kaczyński diagnozuje obecną sytuację Polski jako powtórzenie tamtych wariantów. Tylko nie wierzy, że będzie to trwało aż kilka dekad. A przekonanie to czerpie z obserwacji światowego kryzysu, którego skutki będą coraz bardziej odczuwane w Polsce. Gdyby nie kryzys, wehikuł władzy wymyślony przez Tuska i liderów PO utrzymałby ich u steru rządów co najmniej 10 lat.

To, że Kaczyński tak ostro występuje w sprawie katastrofy smoleńskiej oraz przeciwko Komorowskiemu i Tuskowi ma podkreślać, że teraz żaden PO-PiS nie jest już realny. Bo partia władzy, jaką jest Platforma, sama nigdy tej władzy nie odda ani się nią nie podzieli z silnym koalicjantem. Z Platformą w jej obecnym kształcie, czyli w roli odkurzacza wciągającego wszystko, co znajdzie się w pobliżu, nie można wygrać. Można tylko czekać i liczyć na to, że zniszczy się ona sama. Normalnie trwałoby to długo, ale mamy kryzys i procesy destrukcji mogą przyspieszyć.

W Japonii i Meksyku trzeba było wielkiego kryzysu społecznego, gospodarczego oraz politycznego, żeby partie władzy odsunąć od koryta. Dopiero kryzys sprawił, że oportuniści przestali w te partie wierzyć i to oni przeważyli szalę. Oportuniści uwierzyli tam, że można stworzyć nowe partie władzy i to się udało. Kaczyński sądzi, że w Polsce oportuniści nie porzucą tak szybko Platformy, bo PiS nic im nie zagwarantuje. Co najwyżej rozliczenie.

Oportuniści boją się partii Kaczyńskiego jak diabeł święconej wody. I zrobią wszystko, niezależnie od ostrej czy łagodnej retoryki prezesa bądź innych liderów PiS, żeby partia Kaczyńskiego nie miała zdolności koalicyjnej. Siła interesów tych, którzy przyssali się do PO, jest tak wielka, że sami działacze tej partii nie muszą wiele robić, żeby obrzydzać PiS i Kaczyńskiego. Te interesy są ulokowane w wielu sektorach biznesu (głównie w energetyce i sektorze paliwowym), w wymianie handlowej z Rosją, a wreszcie w mediach. Ludzie prowadzący takie interesy popierają PO, bo walczą o życie. Oni nigdy nie poprą PiS, bo to oznaczałoby założenie sobie stryczka na szyję.

Kaczyński ocenia, że jego stały elektorat to co najwyżej 32 proc. aktywnych wyborców. To oczywiście za mało, żeby rządzić samodzielnie po wyborach parlamentarnych i odsunąć PO od władzy. Na oportunistów liczyć nie może, więc bardzo ostrą retoryką próbuje pozyskać tych, którzy nie chodzą na wybory. Oni w większości są antyestablishmentowi. Tak bardzo, że nie wierzą w siłę własnego głosu. Kaczyński chce ich obudzić i z ich pomocą zyskać około 40-42 proc. głosów, co umożliwiłoby przejęcie władzy
Naiwnością jest przekonanie, że miękkie i spolegliwe PiS jest w stanie nie tylko wygrać z PO, ale i zneutralizować jej wpływy w państwie. Takie PiS mogłoby liczyć na 35 proc. głosów i grzanie opozycyjnych ław. Natomiast PiS jako anty-Platforma może przyciągnąć do urn nie głosujących niezadowolonych. Kaczyński wcale więc nie zwariował, a tylko wybrał optymalny z jego punktu widzenia wariant walki z PO i o odzyskanie władzy.

Srkytykował Jarka na łamach Rzepy, no proszę...

Syndrom „złej Kaczki"

Teraz dla „Rzeczpospolitej" każdy pretekst jest dobry, żeby dokopać Kaczyńskiemu. Byłoby lepiej, gdyby gazeta mniej się angażowała w rozgrywki personalne w PiS – pisze publicysta

Na naszych oczach rozgrywa się kolejna odsłona operacji pod tytułem "Eliminacja Kaczek". Zaczęła się już dawno, kilkanaście lat temu, w momencie powstawania Porozumienia Centrum, i początkowo dotyczyła głównie Jarosława Kaczyńskiego. Był wrogiem, bo postulował wielopartyjność i demokrację, chciał zatroszczyć się o ludzi wyrzuconych na margines przemian, był też orędownikiem wolnego rynku bez gorsetu biurokracji i korupcji, ale z ważną rolą państwa w wybranych obszarach, tak aby zapewnić Polsce i jej gospodarce potężne impulsy rozwoju, innowacyjności.

Lech stał się wrogiem publicznym dopiero, gdy wygrał prezydenturę. Od jej pierwszego dnia. Wściekłość okazywana publicznie przez Bronisława Komorowskiego w wieczór wyborczy w 2005 r., gdy się okazało, że Tusk przegrał prezydenturę z Lechem, była dla niektórych zaskoczeniem. A nie powinna być. Lech Kaczyński w Pałacu Prezydenckim to było przecież poważne zagrożenie dla establishmentu rodem z PRL, w tym dla układów WSI. Teraz, gdy katastrofa lotnicza pod Smoleńskiem "rozwiązała problem Lecha", znowu pozostało jedynie uporać się z Jarosławem.

Każdy chwyt dobry

W licznych kampaniach przeciw Jarosławowi Kaczyńskiemu stosowano już wszystkie możliwe i niemożliwe chwyty. Bardzo pouczająca jest pod tym względem książka Piotra Zaremby "O jednym takim…", będąca biografią polityczną szefa PiS. O tym, że Kaczyński to wariat i oszołom, mówiono już w czasach, gdy kierował "Tygodnikiem Solidarność" i tworzył Porozumienie Centrum.

Nic więc oryginalnego nie mówią dziś ani erudycyjny historyk Tomasz Nałęcz, ani sumienie PO, ambitny mecenas sztuki, Janusz Palikot. To wszystko czysty plagiat z wydawnictw Jerzego Urbana sprzed lat. Ale przecież nie przebierały wówczas w słowach również wydawnictwa z głównego nurtu opiniotwórczego, np. "Gazeta Wyborcza", "Życie Warszawy" i "Rzeczpospolita".

Po latach się okazało, że diagnozy formułowane przez Kaczyńskiego były przejawem realizmu, a nie oszołomstwa, o czym dobitnie mógł się przekonać Tadeusz Mazowiecki, ponosząc kompromitującą porażkę ze Stanem Tymińskim w wyborach prezydenckich w 1990 r. Ba, Kaczyńskiemu czasem można by zarzucić zbytni idealizm i odrzucanie w myśleniu wariantów skrajnie pesymistycznych, a to one okazywały się na końcu prawdziwe! Tak przecież było, gdy nie dał do końca wiary Michałowi Falzmanowi i jego opowieściom o roli FOZZ w przerzucaniu na Zachód pieniędzy sowieckich służb specjalnych.

Jednak, generalnie, diagnozy społeczne i polityczne Kaczyńskiego potwierdzał przebieg późniejszych wydarzeń. Przyznał to nawet Adam Michnik w trakcie wypowiedzi przed parlamentarną komisją do zbadania afery Rywina.

Nie przypadkiem hasło odnowy moralnej kraju i państwa, hasło budowy IV RP – silnego, sprawnego i sprawiedliwego państwa – zyskało w pewnym momencie szeroki poklask, także w PO. Słabość i patologie państwa polskiego musiały przecież niepokoić każdego obywatela myślącego o przyszłości Polski.

No, ale niczego się mass media nie nauczyły! Kaczyński znowu dzisiaj ostrzega przed złym kursem państwa, a media walą w niego – w ten kaczy kuper, zamiast w rząd – aż się kurzy! Dlaczego? Może dlatego, że media wcale nie chcą się niczego nauczyć, bo same biorą udział w grze politycznej i wcale nie są miejscem na swobodną, obywatelską debatę? Większość mediów jest taka, wiele na to wskazuje, a zwłaszcza rozmaite "Tusku musisz" czy "Bronku, do boju!".

Ale są i inne powody niechęci do Kaczyńskiego. Po pierwsze, domaga się wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej i nie wyklucza żadnego wariantu, z zamachem włącznie. Po drugie, o mały włos nie wygrał prezydentury. Po trzecie, zwiera partyjne szeregi i szykuje się do walki o władzę. Jednym słowem, nadal jest w grze. A przecież szczęście było tak blisko, mógłby razem z bratem leżeć na Powązkach (nie na Wawelu, broń Boże!).

Wojna o państwo

Cała ta medialna wrzawa przeciw PiS i Kaczyńskiemu nie jest, powtórzę, niczym nowym. Co jednak zastanawia, do chóru przeciwników dołączyli niektórzy publicyści życzliwie nastawieni do opozycji. A dziennik "Rzeczpospolita" aż dławi się od tekstów krytykujących PiS, a zwłaszcza jego prezesa.

Żeby nie być gołosłownym, przytoczę kilka przykładów. "Coś, co publicyści nazywają strategią PiS i Jarosława Kaczyńskiego, polega na trwonieniu dorobku z czasów kampanii prezydenckiej" – zauważa Piotr Gursztyn, dziennikarz "Rzeczpospolitej" ("Więcej chaosu niż perfidii", 27 lipca 2010). Jednak wyniki badań preferencji partyjnych nie potwierdzają jego tezy, bo poparcie dla PiS jest na poziomie niewiele niższym od wyników Kaczyńskiego w pierwszej turze wyborów prezydenckich (tylko ta tura ma wymiar partyjny, druga już nie). Obniżka zaś zawsze jest związana z faktem przegranej.

Czyli Gursztyn kolportuję tezę, która jemu się podoba, ale nie koniecznie ma coś wspólnego z rzeczywistością. Ta teza podoba się publicyście, bo podobają mu się sztabowcy z kampanii prezydenckiej PiS, "ludzie, którzy nie pasują do zuniformizowanej korporacji, jaką stają się wszystkie polskie partie".

I tu myli się Gursztyn najbardziej! Ci akurat ludzie świetnie pasują do korporacji! Bo korporacje partyjne uwielbiają ludzi, którzy potrafią brylować w mediach, występować na scenie, przebierać się za kowbojów itp. itd. Przedstawienie musi trwać! Współczesne partie zmieniają się na naszych oczach w przedsiębiorstwa rozrywkowe. Obcym ciałem staje się w nich polityk kierujący się wyższymi wartościami niż same rankingi popularności.

Ale jeśli PiS miałby być taką partią wyłącznie sondażowo-medialną jak PO, to czy byłby nam – jako obywatelom – do czegokolwiek potrzebny?

Piotr Skwieciński – także w "Rzeczpospolitej" ("Abdykacja, nie rokosz", 3 sierpnia 2010 r.) – idzie jeszcze dalej. Dla Kaczyńskiego, twierdzi publicysta, "rządzenie krajem, zmienianie go, nie jest już (… najważniejszym celem. (… Najważniejsze jest dla Kaczyńskiego dawanie świadectwa prawdzie". Czyli, dodaje Skwieciński, wbrew twierdzeniu Tadeusza Mazowieckiego, Kaczyński nie wywołuje rokoszu, tylko abdykuje. No, to jest wyraźnie mniejsza zbrodnia!

Ale skąd ten wniosek autora? Może jednak chodzi o rokosz? Nie lekceważyłbym ostrzeżenia Mazowieckiego, jak również idącego w ślady pierwszego premiera III RP małżeństwa Kuczyńskich o szykowanym przez Kaczyńskiego rokoszu czy buncie. Przecież ten polityk nadal mówi o konieczności przebudowy państwa, a wyjaśnienie Smoleńska jest dla niego warunkiem podstawowym takiej przebudowy. Czyż to nie jest bunt nad bunty, rokosz nad rokosze?!

Igor Janke (też "Rzeczpospolita", "Jeszcze słabsza Polska", 28 lipca 2010 r.) próbuje wyważać: "Mamy polityczną wojnę o to, kto kogo bardziej upokorzy, a nie o to, kto zrealizuje swoją wizję państwa. Wojnę pustą i wyniszczającą". I można się domyślić, że autor równą winą obciąża władzę i opozycję (Kaczyńskiego). Ale jak z tym pogodzić wszystkie państwowotwórcze uwagi Kaczyńskiego, pozostaje tajemnicą Jankego. Czy wojna o państwo jest wojną pustą?


Wypominki od przyjaciół?

Redaktor naczelny "Rzeczpospolitej" Paweł Lisicki ("W odpowiedzi Jarosławowi Kaczyńskiemu", 8 sierpnia 2010 r.) za to nie pozostawia złudzeń: "Prezes (Kaczyński) nie wspominał o obecnych oskarżeniach wobec rządu i Bronisława Komorowskiego po prostu z wyrachowania. (… Dla zdobycia władzy musi pokazać inną twarz, posługiwać się innym, łagodnym językiem. Czy to nie oportunizm? A może gorsza od niego obłuda? Lekarzu, nim zabierzesz się za innych, ulecz samego siebie".

Trochę to dziwnie brzmi w ustach szefa gazety, która przez wiele tygodni chwaliła Kaczyńskiego za tę "łagodną twarz". Ale od paru tygodni nie może się pogodzić z tym, że ta twarz ma inny wyraz, niż życzyłaby sobie gazeta. Bo też, to jest właśnie to, co rzuca się w oczy w niektórych, nierzadkich niestety, tekstach opublikowanych ostatnio w "Rzeczpospolitej".

Miało być przecież teraz w PiS tak "kulturalnie i sympatycznie", z Poncyljuszem, Kluzikową i Migalskim na czele, a pewni ludzie – mniejsza o nazwiska – mieli zniknąć już na zawsze. Dość wiecznego przypominania o Smoleńsku, o zagrożeniu dla Polski wspólną polityką rosyjsko-niemiecką, o twardej walce o miejsce w UE, o zagrożeniach ekonomiczno-społecznych, o wciąż olbrzymich wpływach establishmentu wywodzącego się z PRL, o braku suwerenności wielu polskich polityków itd. itp?

Tylko znowu niekonsekwencja. Zdaniem "Rzeczpospolitej" ta zmiana nie służy zdobyciu władzy, co zaprzecza tezie Lisickiego, że Kaczyński dla władzy zrobi wszystko, nawet będzie udawał, iż się zmienił.

Ba, wygląda na to, że teraz już dla "Rzeczpospolitej" każdy pretekst dobry, żeby dokopać PiS i Kaczyńskiemu. Stefan Szczepłek w felietonie o sporcie (!) ("Powrót do Szawli", 17 lipca 2010 r.), pisząc o tym, że pewien sędzia wcale się nie zmienił, dodaje łopatologicznie, iż "ukrywał swoją prawdziwą naturę niczym kandydat na prezydenta", ale wreszcie, jak ma się domyślić czytelnik, wyszło szydło ze sportowego i politycznego worka.

Piotr Gabryel, zastępca Lisickiego, też dokopuje ("Gdzie jest opozycja", 11 sierpnia 2010 r.), jakoś tak mimochodem, że to niby PiS zajęty krzyżem przeoczył VAT i za jego podwyżkę "nie rozjechał rządu". Otóż, PiS oznajmił ustami i prezes Szydło, i prezesa Kaczyńskiego, co sądzi – a sądzi bardzo źle – o podwyżce VAT i o całym planie finansowym rządu. Choćby się jednak w tej partii natężyło tysiąc atletów i zjadło wcześniej tysiąc kotletów, to i tak nie dadzą rady – dopóki mass media bezwarunkowo ukochały sobie Tuska i PO.

Chciałbym zawołać do przyjaciół w "Rzeczpospolitej", panowie, czy czasem nie wpadacie w monomanię, w syndrom "złej Kaczki"? Czy czasem nie tracicie z oczu tego, kto to państwo psuje, a kto stara się je zawrócić ze złej drogi? W redagowaniu gazety emocje bywają złym doradcą.

Czy to znaczy, że Kaczyńskiego nie można krytykować? Ależ można, można, a nawet trzeba. Jak każdą osobę publiczną. Zresztą, czego jak czego, ale krytyki i gwałtownych ataków to Kaczyńskiemu w życiu od lat nie brakuje. Warto jednak zauważyć, że stwierdzenia, iż Kaczyński prowadzi opozycję i PiS na zatracenie, dlatego że bardziej niż Kluzik, Migalskiego i Poncyljusza upodobał sobie upominanie się o Smoleńsk, sprawne i sprawiedliwe państwo, wolny rynek i bezpieczeństwo socjalne, trąci daleko posuniętą przesadą. I jak każda przesada jest śmieszne.


Bądźmy poważni

Oczywiście, jak w każdej partii, rozmaitość jest bardzo wskazana, dlatego uważam za nieroztropność, iż Joanna Kluzik nie przyjęła funkcji wiceprezesa partii, bo chciała mieć inne towarzystwo w kierownictwie PiS. W PiS jest miejsce i dla tzw. twardogłowych, i dla tzw. liberałów, cokolwiek by te nazwy znaczyły. Tylko wówczas opozycja ma szansę na wygranie wyborów, gdy zgromadzi głosy różnych grup ludzi. Ile głosów Kluzik dodaje PiS –1 procent? 2 procent? A ile Ziobro? Ile Kaczyński? Dodawajmy, a nie odejmujmy, pani Joanno.

Byłoby lepiej, gdyby "Rzeczpospolita" mniej się angażowała w rozgrywki personalne w PiS. Zostawmy personalia liderom poszczególnych partii. Czy gazeta ma sobie łamać głowę za Tuska, Kaczyńskiego czy Napieralskiego? Niech oni wyważają, wzbogacają, sterują swoimi partiami. A jeżeli – jak ćwierkają wróble na dachu – Grzegorz Schetyna puszcza oko do młodych w PO i PiS, mówiąc: pozbądźmy się starych ramoli Tuska (tak, tak, panie Donku, na co to panu przyszło!) i Kaczyńskiego i zróbmy europejską partię prawicowego postępu, to niech sobie robią ze Schetyną, ci co mu wierzą.

Nas, jako obywateli, interesują programy i konkretne działania. Dla nas jest ważne, że Kaczyński ma na celu – projektuje to od lat i postuluje – poprawiać państwo, a PO na naszych oczach – poprzez działania w komisji hazardowej czy w sprawie smoleńskiej – to państwo degraduje do poziomu afrykańskiego księstewka (z przeproszeniem Afryki). Moim kolegom publicystom z "Rzeczpospolitej" zalecałbym więcej chłodnej głowy, mniej salonowych egzaltacji.

Zapewne wielu komentatorom i politykom wydawało się, że Jarosław Kaczyński, zafascynowany perspektywą rychłego zdobycia władzy dzięki różnym zabiegom piarowo-socjotechnicznym, odstąpi od pryncypiów. Ba, oczekiwali, że za chwilę przeprosi za IV RP. Nie przeprosił i nie odstąpił.

No, to trzeba mu uciąć głowę. Dla jego dobra, bo ma ją chorą przecież, jak twierdzi wielu i od zawsze. Tak, bez głowy będzie mu znacznie lepiej.

Autor jest dziennikarzem. W latach 2006 – 2009 prezes zarządu Polskiego Radia. Od października 2007 członek rady nadzorczej TVP

Nareszcie Prezydent Polski za którego nie trzeba się wstydzić---> Poczekajcie troche a bedziecie zalowac ze doszedl do wladzy z Tuskiem i Schetyna. Już dał pierwszy popis zwiekszajac VAT do 23%. Na przecietnego Kowalskiego to jest 400zł w ciągu roku(jest to połowa pensji miesiecznej) drugi popis zmiejszenie rent chorym o 10% Polakom nalezy przypomniec "program wyborczy" PO z 2007r: - zbudują 6000 km autostrad - zmodernizują 11 lotnisk - wybudują 9 nowych lotnisk - powstanie szybka kolej łącząca największe miasta Polski - już wkrótce wrócą Polacy z emigracji, bo praca w Polsce zacznie się opłacać - będą nas leczyć dobrze zarabiający lekarze i pielęgniarki - dobrze zarabiający nauczyciele będą uczyć nasze dzieci - dobrze zarabiający policjanci będą dbać o nasze bezpieczeństwo - przy bezpiecznych drogach wyrosną nowoczesne stadiony i pływalnie - nie za trzydzieści lat, ale teraz jak PO wygra wybory - będą jednomandatowe okręgi wyborcze Pozdrawiam

Dziekuje PO za to że prad woda gaz benzyna jedzenie sprzet agd rtv czynsz itd bedzie drozsze a wynagrodzenie bedzie stale w styczniu 2011r bedzie obowiazywal podatek 23%, 2012r bedzie obowiazywal podatek 24% 2013r bedzie obowiazywal podatek 25%- czy beda oszczednosci w państwie gdy popyt na dane dobro radykalnie spadnie. Kto sie zna na ekonomii wie, ze to droga do nikąt.

PIESIEWICZ O WSI

Piesiewicz przerwał milczenie. Odniósł się do informacji dotyczących powiązań z WSI jednego z szantażystów.

Senator Krzysztof Piesiewicz w wywiadzie udzielonym "Super Expressowi" wskazał na informacje o powiązaniach z WSI jednego z szantażystów. "Nie jest tajemnicą, czym się zajmowałem w stanie wojennym ani co przytrafiło się mojej mamie" - mówił senator w kontekście represji ze strony byłych służb specjalnych PRL.

Krzysztof Piesiewicz był oskarżycielem posiłkowym w peerelowskim procesie w sprawie uprowadzenia i zamordowania ks. Jerzego Popiełuszki.
W lipcu 22 lipca 1989 roku zamordowano jego matkę. Jej ciało było skrępowane w identyczny sposób jak ciało księdza.

Piesiewicz unikał mediów od czasu ukazania się w mediach materiałów, na których ubrany w damską sukienkę zażywa narkotyki w towarzystwie dwóch młodych kobiet, postanowił przerwać milczenie. W rozmowie z "Super Expressem" stwierdził, że ciągle nie mogę pogodzić się z tym, co się wydarzyło.

Piesiewicz miał być szantażowany przez uczestniczki spotkania w domu senatora możliwością przekazania kompromitujących materiałów mediom. Piesiewicz najpierw przekazał im pieniądze, ale kiedy żądania zaczęły rosnąć poinformował o sprawie policję. Wtedy doszło też do publikacji materiałów ośmieszających znanego reżysera.

Senator nie chce dziś przesądzać, czy zostanie w polityce. Stwierdził, że rozstrzygnie to po zakończeniu sprawy sądowej z jego szantażystami.

mem/"Superexpress"

Pojawienie się Jarosława Kaczyńskiego na obchodach 30. rocznicy Porozumień Sierpniowych przyjęto owacją na stojąco.
Setki osób zgromadzonych z okazji 30. rocznicy Porozumień Sierpniowych przywitały Jarosława Kaczyńskiego gromkimi oklaskami i okrzykami "Solidarność".

Jedynymi osobami, które nie klaskały, byli przedstawiciele rządu z premierem Donaldem Tuskiem na czele oraz prezydentem Bronisław Komorowski, którzy siedzieli w pierwszym rzędzie.

Wszystkich ich szef PiS minął bez słowa.

Sala zgromadzonych gości żywiołowo reagowała także na przemówienia kolejnych osób. Wystąpienie premiera Tuska nie została przychylnie przyjęta. W przeciwiństwie, gdy na mównicy pojawił się Jarosław Kaczyński.

- Wiem, że występuję tutaj w zastępstwie przedwcześnie zmarłego brata - stwierdził Jarosław Kaczyński.

Te słowa ponownie spowodowały, że sala zatrzęsła się od oklasków. Kamery telewizyjne pokazały, że Donald Tusk i Bronisław Komorowski pozostali niewzruszenie na wspomnienie śp. Prezydenta.

za: niezalezna.pl

WAŁĘSA PRZEGRAŁ W SĄDZIE Z WYSZKOWSKIM

Sąd oddalił pozew Lecha Wałęsy przeciwko Krzysztofowi Wyszkowskiemu za nazwanie go "Bolkiem".

Sąd Okręgowy w Gdańsku uznał we wtorek, że działacz Wolnych Związków Zawodowych Krzysztof Wyszkowski nie naruszył dóbr osobistych b. prezydenta Lecha Wałęsy, mówiąc o jego współpracy z SB.

Sąd obarczył również Wałęsę kosztami, jakie w związku z procesem musiał ponieść Wyszkowski - łącznie wyliczono je na 2900 zł.
Na sali sądowej nie pojawił się Wałęsa, nie było też Wyszkowskiego, reprezentowali ich pełnomocnicy.

Sprawa dotyczy telewizyjnej wypowiedzi Wyszkowskiego z 16 listopada 2005 r. o domniemanej agenturalnej przeszłości Wałęsy. W tym samym dniu Wałęsa otrzymał od Instytutu Pamięci Narodowej status pokrzywdzonego. Zapowiedział wówczas, że będzie od tego momentu pozywał do sądu osoby, które nadal będą twierdzić, iż był on agentem służb specjalnych PRL.
Były prezydent domagał się od Wyszkowskiego przeprosin oraz 40 tys. zł zadośćuczynienia na rzecz Szpitala Dziecięcego w Gdańsku-Oliwie.

http://www.niezalezna.pl/article/show/id/38389