Ale UE nie mogła by ich sprawdzić bez tego prawa, jeśli zarzut stawiają USA, czego w tym nie rozumiesz?

Idioto, pierw sam odpowiedz na poprzednie.

Świętujemy sukcesy – Stanisław Michalkiewicz

No, nareszcie jakiś sukces, i to na skalę międzynarodową; ach, co ja mówię, jaką tam “międzynarodową”. Sukces jest na skalę wszechświatową! Zaczęło się od tego, że pewnej nocy, gdzieś tak między 3 a 5 nad ranem, nieznani sprawcy skradli ramę z napisem “Arbeit macht frei”, jaki Niem… tj. pardon. Jacy tam znowu “Niemcy”! Nie żadni “Niemcy”, tylko przedstawiciele wymarłego już dzisiaj, wojowniczego narodu “Nazistów”, którzy nawet nazistowskim językiem mówili i wspomniany napis w tym właśnie języku sporządzili. Więc “Naziści” umieścili ten napis nad bramą wejściową do oświęcimskiego obozu tuż obok wartowni, którą kiedyś zajmowała nazistowska załoga, no a teraz – zatrudnieni przez Muzeum wartownicy. Brama ta, podobnie jak inne miejsca, jest całodobowo monitorowana, ale – jak wiadomo choćby ze sprawy zabójstwa Krzysztofa Olewnika – jak trzeba, to i w całodobowo monitorowanych celach skazańcy popełniają efektowne samobójstwa i nikt nie tylko nie odważy się im w tym przeszkodzić, ale nawet nie odważy się czegokolwiek zauważyć. Toteż i w tym przypadku nikt niczego nie widział ani nie słyszał demontowania w głuchej ciszy ciężkiej stalowej ramy, umieszczonej nad bramą gdzieś na wysokości pierwszego piętra.

Kiedy okazało się, że napis zniknął, wybuchł straszliwy skandal. Z dalekiego Izraela z szybkością płomienia popłynął jazgot, że oto rozpoczęła się “wojna przeciwko Żydom”. Skąd w Izraelu wiedzieli takie rzeczy już od samego rana – Bóg jeden wie, jeśli oczywiście nie liczyć tych, którzy też coś tam muszą wiedzieć. Uprzedzając bowiem chronologię wydarzeń, którą nie zamierzam nikogo zanudzać, warto podkreślić, że policja, która po tygodniu znalazła pociętą już ramę z napisem, nie tylko zatrzymała pięciu podejrzanych kryminalistów, ale również dowiedziała się, że kradzież napisu zlecił im przez Internet tajemniczy “szalony kolekcjoner”. Może on i szalony, ale skoro złodzieje podobno znali nie tylko system monitoringu, nie tylko harmonogram służby wartowników i nie tylko potrafili niepostrzeżenie zdemontować ciężką ramę na wysokości pierwszego piętra, ale również sprawić, by strażnicy niczego nie widzieli ani nie słyszeli, to już na pierwszy rzut oka widać, że w tym szaleństwie jest metoda. Przy pomocy takich metod można przecież spokojnie kamuflować sprawczy udział jakiejś sprawnej razwiedki, na przykład izraelskiego Mosadu. Taki udział wyjaśniałby nie tylko okoliczność, że właśnie w Izraelu już od samego rana wiedziano, jak prawidłowo tę kradzież należy zinterpretować, ale również sprzyjałby wyciągnięciu wniosków, iż Polaków należy jednak poddać kurateli starszych i mądrzejszych, skoro nie potrafią radzić sobie z zadaniami, które nawet dla przywódcy “Nazistów”, wybitnego socjalistycznego polityka Adolfa Hitlera, nie stanowiły najmniejszego problemu. Jak tam było – powiada dobry wojak Szwejk – tak tam było; zawsze jakoś było, bo jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było. Więc kiedy czynniki oficjalne wyznaczyły nagrodę w wysokości ponad 100 tys. złotych, policja uwinęła się ze sprawą w kilka dni i sprawców ujęła. Inna rzecz, że taka szybkość nie zawsze idzie w parze z jakością, bo jak pamiętamy, okazało się, że podejrzani, a nawet oskarżeni o zabójstwo Alicji i Piotra Jaroszewiczów, wcale tej zbrodni nie popełnili. A kto ją popełnił? Tego już nigdy się nie dowiemy między innymi dlatego, że policja potraktowała sprawę prestiżowo i musiała złapać sprawców szybko, no a potem nie można już było się z tego wycofać. Jeśli jednak sprawcy są prawdziwi – oczywiście poza “szalonym kolekcjonerem” – to znaczy, że policja musi dysponować niezwykle rozgałęzioną i sprawną siecią konfidentów. Z jednej strony, niby to dobrze, ale kiedy pomyślimy sobie, że podobnie rozgałęzioną i sprawną siecią konfidentów dysponuje również każda z siedmiu tajnych służb, jakie działają dzisiaj w Polsce, to nasz entuzjazm trochę jednak przygasa.

Na razie jednak uskrzydlony sukcesem policji rząd kładzie nacisk na okoliczność, że sprawcami napadu okazali się kryminaliści, którym obce były wszelkie inne pobudki poza materialnymi. Pozwala to odtworzyć sobie natężenie jazgotu gabinetowego i udręki, jakie musiały być udziałem premiera Tuska, gdy stojąc na baczność, tłumaczył się przed izraelskim prezydentem Peresem. Kto wie, czy nie wspomniał wtedy nie bez pewnej melancholii na moją propozycję, by oddać Polskę w arendę, przez wzgląd na godność narodową i konieczność podtrzymywania zdolności do nawiązywania stosunków dyplomatycznych, między innymi z Izraelem i diasporą żydowską, zachowując suwerenność nad niewielkim obszarem miasta stołecznego Warszawy, rozciągającym się wzdłuż Alei Ujazdowskich od Belwederu, obejmując ulicę Wiejską z gmachami Sejmu i Senatu oraz Nowy Świat i część Krakowskiego Przedmieścia aż do Pałacu Namiestnikowskiego, w którym rezyduje prezydent. Resztę mógły przejąć Izrael, albo diaspora, co zwłaszcza przy obecnym braku armii, mogłoby stanowić gwarancję integralności tego terytorium, bo któż odważyłby się na przeprowadzanie tu jakichś korekt w sytuacji, gdy natychmiast zostałby oskarżony o antysemitismus? Małe jest piękne! ( ... )

Bronisław Wildstein

Nieomal równocześnie z ujawnieniem notatek sowieckich, które dość jednoznacznie wskazują, że Wojciech Jaruzelski nie tyle bronił nas przed interwencją ZSRR, ile o nią zabiegał, w TVP Historia został wyemitowany niezwykle ciekawy film dwóch wybitnych dokumentalistów Roberta Kaczmarka i Grzegorza Brauna “Towarzysz generał”. Znamienne, że dopiero 20 lat po upadku komunizmu doczekaliśmy się filmowej biografii tej postaci.

Droga życiowa Jaruzelskiego jest konsekwentna i podporządkowana bez reszty karierze związanej z sowieckim imperium. Jeszcze w czasie wojny młody oficer pomaga rozpracowywać niepodległościowe podziemie – innymi słowy uczestniczy w eksterminacji polskich patriotów. Donosi na kolegów, którzy nie głosują jawnie, co sugeruje, że nie popierają list partyjnych. Donos taki dziś śmieszy, wówczas nie tylko łamał kariery, ale i życie.
Późniejsza tajna współpraca z Informacją (wojskową bezpieką) jest więc tylko kontynuacją uprzedniej działalności. Działalności, dodajmy, docenianej przez sowieckich mocodawców, którzy są siłą sprawczą kariery Jaruzelskiego. A on robi wszystko, aby zyskać ich uznanie: przeprowadza czystki antysemickie w wojsku, eliminując dawnych kolegów, zarządza inwazję na Czechosłowację i włącza armię w grudniową masakrę. A wreszcie wprowadza stan wojenny. Uczestniczy w wojennych planach, które akceptują obrócenie Polski w pustynię. Kiedy na Kremlu zasiada Michaił Gorbaczow, Jaruzelski podporządkowuje się pieriestrojce, próbując jak najdłużej zachować maksimum władzy.
Fakt, że działający z cudzego nadania zdrajca w wolnej Polsce wykreowany został na “człowieka honoru”, pewnie długo jeszcze będzie zadziwiać naszych potomnych. Ta propagandowa operacja wiele mówi o jej twórcach.
Zdumiewające jest także to, że film, który powinien powstać 20 lat temu, dziś pokazywany jest jedynie w zasłużonej, ale niszowej telewizji i skazany na marginalny odbiór. Miejmy nadzieję, że TVP udostępni go szerszej publiczności.