Moje poglądy są antysalonowe i antykomunistyczne. Popieram PiS w kwestiach ideologicznych , nie - gospodarczych.Jeśli przytaczasz ostatnie dwa zdania Michalkiewicza , to zgadzam się z nimi jak najbardziej a szczególnie ze stwierdzeniem "w przypadku zwycięstwa pana prezesa Jarosława Kaczyńskiego jest nadzieja na jakieś,przynajmniej miejscowe , znieczulenie".

Tak więc jeśli jest nadzieja to głosuję na Jarka.Nie chcę aby Bronek wraz z Platformą stworzył z Polski państwo totaliterne.Nie widzę też żadnej alternatywy dla PiS-u. Korwin niestety nie ma żadnych szans aby osiągnąć wysoki wynik w wyborach. Po częsci sam jest temu wynien , gdyż zepchał UPR praktycznie całkowicie do podziemia. A szkoda , bo w tej partii marnuje się wielu ciekawych ludzi.

Odpowiadając jednak na Twoje pytanie - bliżej jest mi do Stasia niż do Jarka. Jestem konserwatystą. Mam liberalne podejscie do gospodarki , ale obecnie głosuję na PiS.

Tymczasem jednak... jadziem z KURWAMI!

Ponoć sztab wyborczy Bronisława Komorowskiego przejrzał 1280 zdjęć jego z żoną, by wybrać najlepsze na billboard wyborczy, jednak po obejrzeniu wszystkich, postanowili zrezygnować z billboardów. Taką rezygnącję sprytnie zaproponowali też innym kandydatom. Nie wiem czy tutaj dojdą do konsensusu, ważne że te dwie największe partie w Polsce zawarły nieformalną koalicję rywalizacyjną, zwaną tymczasowo POdPiS-em. Zawsze to coś.

kingaps - chuj cie to obchodzi na kogo głosowałem wcześniej. Nie mam zamiaru ci się z tego tłumaczyć.Napisałem z jakich powodów zagłosuję na PiS , jeśli nie dotarło to już nie moja wina

ANNA WALENTYNOWICZ

Zacznę od wspomnienia kobiety, której życiorysem można by obdzielić kilka osób. Chodzi oczywiście o Annę Walentynowicz. W zasadzie jej postać można skwitować jedynym zdaniem – w co by się nie angażowała robiła to z pełnym poświęceniem, na 100 %. Los nie oszczędzał jej nigdy. Mając zaledwie 10 lat straciła oboje rodziców, którzy zginęli tuż po wybuchu II wojny światowej. W 1941 r. została przygarnięta przez rodzinę właścicieli ziemskich z Mazowsza, w zamian za uratowanie życia musiała ciężko pracować w gospodarstwie, żyjąc w biedzie, bez jakichkolwiek rozrywek. Po zakończeniu wojny i nastaniu Polski Ludowej przybyła na Pomorze, gdzie pracowała jeszcze w kilku miejscach, by w 1950 ukończyć kurs spawacza i trafić do miejsca, które jak potem się okazało odmieniło życie nie tylko jej, ale wszystkich Polaków – Stoczni Gdańskiej. Nowa socjalistyczna ojczyzna, wydawała się wówczas młodej Annie, przywykłej do wyzysku i ciężkiej pracy dość atrakcyjna. Miała pewne prawa pracownicze, za swoją pracę dostawała wynagrodzenie, z czasem przydzielono jej także mieszkanie. Była wreszcie doceniana – dostała 4 krzyże zasługi, została przodowniczką pracy. Wszystko było zupełnie inaczej, niż podczas pobytu na mazowieckiej wsi.

Niestety Anna Walentynowicz przepłaciła swoje zawodowe wysiłki chorobą, na którą zapadają spawacze, mianowicie pylicę płuc. W związku z tym została przeniesiona na stanowisko suwnicowej i dalej mogła pracować. Mniej więcej w tym samym czasie, na rzekomo pięknym obrazie socjalistycznego dobrobytu zaczęły pojawiać się pierwsze rysy. Władza ludowa wcale nie upominała się tak o ludzi, jak głosiły propagandowe hasła. Co więcej, ci którzy chcieli to robić na własną rękę jak chociażby pani Anna, byli tępieni. Sytuacja w PRL coraz bardziej się pogarszała. Jedyne wskaźniki, które rosły to ceny, a wraz z nimi niezadowolenie społeczne. Robotnicy zaczęli coraz głośniej domagać się swoich praw, pojawiły się pierwsze organizacje opozycyjne. Nie mogło w nich zabraknąć również Anny Walentynowicz. Jej aktywna działalność nie uszła oczywiście Służbie Bezpieczeństwa. Początkowo represje były stosunkowo mało dotkliwe, zdarzające się jedynie w miejscu pracy.

Z czasem zaczęły przybierać na sile, gdy SB przekonała się, że Walentynowicz nie łatwo jest złamać. W związku z tym rewizje, przesłuchania, czy zatrzymania stały się dla niej chlebem powszednim. Jednak apogeum prześladowań nastąpiło w latach 80. XX wieku. W 1980 została bezprawnie zwolniona z pracy, na 5 miesięcy przed nabyciem praw emerytalnych. Jak ważną i szanowaną postacią była wtedy Walentynowicz niech świadczy fakt, że sierpniowy strajk w Stoczni Gdańskiej, zorganizowany przez Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża, dotyczył m.in. przywrócenia pani Anny do pracy.

Niestety środowisko solidarnościowe, obeszło się z nią dość okrutnie. Do tej pory aktywna działaczka, była systematycznie odstawiana na „boczny tor” i marginalizowana. Powodem były oczywiście rozbieżności z Lechem Wałęsą, któremu nie podobała się bezkompromisowość Walentynowicz i jej przekonanie, że z komunistami nie można się układać, a należy rozmawiać z pozycji siły. Na problemy w swoim gronie nałożyły się coraz większe szykany ze strony systemu, który wprowadził stan wojenny. Jasnym stało się, że Walentynowicz będzie internowana. O ile dzięki udało się jej tego uniknąć 13 grudnia 1981, to już 18 grudnia tego roku siedziała w obozie dla internowanych kobiet. W lipcu 1982 została wypuszczona, by za nieco ponad miesiąc trafić ponownie do aresztu, który zakończył się w marca 1983. Niestety 4 grudnia 1983 została zamknięta po raz trzeci i przebywała w miejscu odosobnienia do 6 kwietnia 1984. Potem zdarzały się jeszcze zatrzymania, ale były one w porównaniu do wcześniejszych bardzo krótkie, bo „zaledwie” 48 godzinne. Mimo to starała się aktywnie występować przeciwko władzy ludowej. Tu przywołać trzeba chociażby takie akcje jak próba wmurowania tablicy upamiętniającej dziewięciu górników zastrzelonych na terenie kopalni "Wujek" (grudzień 1981), czy głodówkę rotacyjną będącą sprzeciwem wobec zbrodni stanu wojennego i zamordowania ks. Popiełuszki. Na znak protestu przeciwko temu morderstwu, Anna Walentynowicz zdecydowała się zwrócić Radzie Państwa wszystkie otrzymane dotąd odznaczenia.

Jak niewygodną postacią była dla komunistów, niech świadczy fakt, że Służba Bezpieczeństwa cały czas próbowała ją zdyskredytować np. poprzez przypisywania choroby psychicznej czy wręcz się jej pozbyć przez otrucie furosemidem. Dodatkowo, gdański Instytut Pamięci Narodowej ujawnił w 2006, że inwigilowało ją ponad 100 funkcjonariuszy i tajnych współpracowników ! W „wolnej” Rzeczpospolitej nie uznawano specjalnie jej zasług w obaleniu wrogiego reżimu. Pozostała z boku, podczas gdy judeo-solidarność na czele z Geremkiem, Kuroniem, Mazowieckim i Michnikiem i ich pachołkiem Wałęsą rozkradała Polskę. Jednakże nie oznaczało, to że Anna Walentynowicz tego nie widzi. Widziała i nie bała się głośno krytykować postępków wyżej wymienionych. Tak samo nie bała się negatywnie mówić o kato-lewicy (środowisko ks. Adama Bonieckiego i „Tygodnika Powszechnego” czy akcesji Polski do Unii Europejskiej.

Podobnie nie bała się demaskować solidarnościowego mitu Wałęsy i mówić o kulisach jego agenturalnej współpracy ze Służbą Bezpieczeństwa. Zaś na absurdalne zarzuty mediów dotyczące rzekomego antysemityzmu ks. Jankowskiego, odpowiedziała w jednym z wywiadów, że jest to „odwaga mówienia prawdy” ! Po zmianie ustrojowej nie zatraciła również swojego wielkiego charakteru i dumy co pokazała m.in. poprzez odmowę przyjęcia honorowego obywatelstwa Gdańska, gdyż jak stwierdziła nie chce dzielić tego tytułu z kimś takim jak Hitler, Rokossowski czy Bierut. Nie chciała również specjalnej emerytury od premiera Belki, mimo że jej sytuacja materialna nie była najlepsza …

Kto zatem był legendą opozycji według twoich wartości kingaps, jeżeli Walentynowicz nie zasłużyła na takie określenie?